Żyjemy w czasach tak zwanych chorób cywilizacyjnych. Należą do nich cukrzyca, alergie i nietolerancje pokarmowe, nadwaga i otyłość, a także wiele innych. Coraz gorszej jakości żywność, często zbyt przetworzona, nafaszerowana nawozami, antybiotykami, hormonami wzrostu czy pestycydami szkodzi naszym organizmom. Współczesny człowiek poszukuje tak zwanej zdrowej żywności.
„W tym kontekście dziczyzna, a więc mięso pozyskiwane ze zwierząt dziko żyjących, jest uznawana za szczególnie cenne źródło pożywienia, gdyż oprócz walorów smakowych, charakteryzuje się również właściwościami prozdrowotnymi. Opinia taka wynika z uzasadnionego domniemania, że zwierzęta żyjące w warunkach naturalnych są wolne od antybiotyków, hormonów wzrostu oraz sterydów przyspieszających wzrost masy mięśniowej, co w konsekwencji sprawia, że dziczyzna ma inny skład chemiczny niż wołowina czy wieprzowina. Potwierdzają to zarówno krajowe, jak i zagraniczne badania naukowe (Zin i in. 2002, Makała 2008, Hoffman, Wiklund 2006, Hutchison i in. 2014)
Mięso jest uznawane za jedno z najlepszych źródeł białek, które w dominującej mierze są pełnowartościowe oraz stanowią niezbędny surowiec do budowy struktur komórkowych mięśni. Ponadto mięso czerwone jest zwykle bogate w witaminy z grupy B, w tym szczególnie B 6, B12 i B9 oraz witaminy A i PP (Meissner 1990, Cosgrove i in. 2005). Biorąc pod uwagę, że mięso zwierząt dziko żyjących zawiera od dwóch do czterech razy więcej tych witamin w stosunku do mięsa zwierząt hodowlanych, efekt prozdrowotny można uznać za oczywisty (Dzierżyńska-Cybulko i Fruziński 1997). Ponadto dziczyzna jest uważana za bogate źródło makro- (fosforu, magnezu) i mikroelementów (żelaza, manganu i cynku), których zawartość z reguły jest dwukrotnie wyższa w mięsie dzikich zwierząt niż w mięsie świń czy bydła (Gerber i in. 2009).
Ważną grupę składników odżywczych mięsa stanowią tłuszcze odgrywające istotną rolę w gospodarce energetycznej ludzkiego organizmu, są jednocześnie nośnikiem substancji smakowych i zapachowych oraz zapewniają odczucie nasycenia. Po części tłuszcz zawarty w dziczyźnie może stanowić źródło substancji o charakterze prozdrowotnym, choć jego ilość i skład nie zawsze spełniają wszystkie wymagania dla tego typu żywności (Polak i in. 2008, Sales, Kotrba 2013). Na przykład mięso z najbardziej tłustych partii dzika (tłuszcz w warstwach podskórnych) nie jest zbyt korzystne dla zdrowia, za to w tłuszczu śródmięśniowym znajdują się najcenniejsze kwasy tłuszczowe z grupy n-3 o szerokich właściwościach prozdrowotnych (Pospiech, Lisiak 2014).” (Więcej w D. J. Gwiazdowicz i A. Matulewska. 2016. Dziedzictwo kulturowe kuchni myśliwskie. W tomie Kultura łowiecka. Wydawnictwo Forest).
